آنچه پیش رو دارید دهمین جلسه سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین سید محمد مهدی میرباقری در دهه اول محرم الحرام سال 94 است که در حسینیه حضرت زهرا(س) -شجاع فرد- برگزار شده است. ایشان در این بحث در روز عاشورا ایراد شده است بیان می کنند که عاشورا پدیده مهم و عجیبی است که بکاء و زیارت ایشان آثار خاصی دارد و تربت ایشان حتی خواصی یافته است. جریانی است که همه انبیاء و اولیاء با آن همراه شده اند. و در متن جلسه روایاتی را در زیارت و همراهی با سیدالشهداء بیان می کنند.

بزرگی عاشورا و آثار بکاء و زیارت و تربت ایشان

بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین و لعنة علی اعدائهم. در این روز که عاشوراست فقط چند روایات را بیان می کنیم. این جریان از ابتدای خلقت مورد توجه خداوند و اولیاء الهی بوده است و آثار و برکاتی هم بر او مترتب است که در روایات اشاره شده است. از جمله آنها آثار بکاء بر سیدالشهداء است که چه ثواب ها و برکاتی دارد و اینها شعاع وجود خود حضرت است. عاشورا عبادت عجیبی بوده است که شعاع آن اینقدر نورانی و پربرکت است. و شاید مستحبی نداریم که اینقدر بر آن ثواب ذکر کرده باشند الا زیارت خود حضرت.

اثر دیگر در روایات اثر تربت ایشان است. که مثلا فرمودند شفاء برای هر دردی است. «شفاء من کل داء»(1) که بعضی فرموده اند اطلاق روایت دلالت دارد که بیماری های باطنی و روحی را هم از بین می برد برای کسی که به قصد استشفاء استفاده کند. حتی بلاهایی که خداوند برای رشد و کمال انسان می فرستد به برکت این تربت آن رشدها و کمالات به انسان داده می شود و آن ابتلاء مرتفع می شود. و یا اگر مشکلات و بیماری ها تصرف و نفوذ شیطان باشد اینها با تربت ایشان دفع می شود.

اثر دیگر عاشورا، زیارت ایشان است که خدا آثار و برکات فوق العاده ای قرار داده است. اگر راه نزدیک بشود که باید رفت و نباید بی مبالاتی کرد (در روایت فرمود که کسی که مبالاتی کند دینش ناقص دارد) و اگر نشد از راه دور باید زیارت کرد. و در فضائل آن تعابیر فوق العاده ای داریم. در روایتی فرمود: «عَنْ بَشِيرٍ الدَّهَّانِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ‏ وَ هُوَ نَازِلٌ بِالْحِيرَةِ وَ عِنْدَهُ جَمَاعَةٌ مِنَ الشِّيعَةِ فَأَقْبَلَ إِلَيَّ بِوَجْهِهِ فَقَالَ يَا بَشِيرُ أَ حَجَجْتَ الْعَامَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَا- وَ لَكِنْ عَرَّفْتُ بِالْقَبْرِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع فَقَالَ يَا بَشِيرُ وَ اللَّهِ مَا فَاتَكَ شَيْ‏ءٌ مِمَّا كَانَ لِأَصْحَابِ مَكَّةَ بِمَكَّةَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فِيهِ عَرَفَاتٌ فَسِّرْهُ لِي فَقَالَ يَا بَشِيرُ إِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ لَيَغْتَسِلُ عَلَى شَاطِئِ الْفُرَاتِ ثُمَّ يَأْتِي قَبْرَ الْحُسَيْنِ ع عَارِفاً بِحَقِّهِ فَيُعْطِيهِ اللَّهُ بِكُلِّ قَدَمٍ يَرْفَعُهَا وَ [أَوْ] يَضَعُهَا مِائَةَ حِجَّةٍ مَقْبُولَةٍ وَ مِائَةَ عُمْرَةٍ مَبْرُورَةٍ وَ مِائَةَ غَزْوَةٍ مَعَ نَبِيٍّ مُرْسَلٍ إِلَى أَعْدَاءِ اللَّهِ وَ أَعْدَاءِ رَسُولِهِ [إِلَى أَعْدَى عَدُوٍّ لَهُ يَا بَشِيرُ] يَا بَشِيرُ اسْمَعْ وَ أَبْلِغْ مَنِ احْتَمَلَ قَلْبُهُ مَنْ زَارَ الْحُسَيْنَ ع يَوْمَ عَرَفَةَ كَانَ كَمَنْ‏ زَارَ اللَّهَ‏ فِي‏ عَرْشِهِ‏»(2) راوی از می گوید امام از من سوال کردند که امسال حج رفته ای یا خیر. جواب دادم خیر ولی کربلا برای زیارت رفتم. حضرت فرمودند اگر در عرفه کربلا بروی ثوابت از کسی که در عرفات و حج است کمتر نیست. راوی گویی تعجب کرد که عرفات و آن صحرا و وقوف در مکه است؟ حضرت فرمودند اگر کسی زیارت سیدالشهداء کند درحالیکه عارف بحق ایشان باشد در هر قدم ثواب صد حج و عمره و جهاد با یک پیامبر فرستاده شده در دفاع از دین خدا را به او می دهند. و بعد جمله ای دارند که می فرمایند این حرف را برای کسی که تحملش را دارد بگو که زیارت حسین(ع) در عرفه مانند کسی است که خداوند را در مقام عرش زیارت کند.

زیارت و رسیدن به مقام صالحین و مفلحین و فائزین

در روایتی در ثواب زیارت فرمود: «قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ يَا حُسَيْنُ مَنْ‏ خَرَجَ‏ مِنْ‏ مَنْزِلِهِ‏ يُرِيدُ زِيَارَةَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع إِنْ كَانَ مَاشِياً كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ حَطَّ بِهَا عَنْهُ سَيِّئَةً حَتَّى إِذَا صَارَ بَالْحَائِرِ كَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُفْلِحِينَ وَ إِذَا قَضَى مَنَاسِكَهُ كَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِينَ حَتَّى إِذَا أَرَادَ الِانْصِرَافَ أَتَاهُ مَلَكٌ فَقَالَ لَهُ أَنَا رَسُولُ اللَّهِ رَبُّكَ يُقْرِئُكَ السَّلَامَ وَ يَقُولُ لَكَ اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَكَ مَا مَضَى»(3) یعنی اگر کسی به زیارت سیدالشهداء برود درحالیکه پیاده است در هر قدمش ثواب و حسنه ای برای او هست و سیئه ای از او برداشته می شود. گویا برای زیارت باید انسان مطهر باشد و کسی که مطهر نباشد دستش به امام نمی رسد که فرمود: «لا یمسه الا المطهرون»(واقعه/79) و وقتی به حائر و محدوده حرم رسید (که در روایات هست اینجا ملائکه به استقبال شما می آیند) خدا او را از مفلحین قرار می دهد. مفلحین را قرآن در سوره مبارکه مومنون توضیح داده است که: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ * الَّذِينَ هُمْ فىِ صَلَاتهِِمْ خَاشِعُونَ * وَ الَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ * وَ الَّذِينَ هُمْ لِلزَّكَوةِ فَعِلُونَ * وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ...» و 9 ویژگی بسیار بالا برای این مفلحین بیان شده است. در نقل دیگری از این حدیث بجای مفلحین، صالحین بیان شده است که از مقامات بسیار بلند و دسته منعم علیهم در قرآن هستند.

بعد حضرت ادامه می دهند که وقتی زائر مناسکش را انجام داد خداوند او را از فائزین مکتوب می کند. در باب فائزین در قرآن خداوند فرموده است: «الَّذينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْفائِزُون»(توبه/20) در این آیات که ابتدا مقایسه بین مقامات و تفاخرهای جاهلی بوده است ایمان به خدا و قیامت و جهاد فی سبیل الله را عامل برتری می داند و سقایت حاجیان و کلید دار کعبه بودن را کنار می زند و بعد بیان می کند که کسانی که ایمان آوردند و مهاجرت کرده و جهاد در راه خدا با اموال و انفس داشتند اینها درجه بسیار بزرگی در نزد خدا دارند و اینها همان فائزین هستند. و در ادامه می فرماید: «يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُم بِرَحْمَةٍ مِّنْهُ وَ رِضْوَانٍ وَ جَنَّاتٍ لهَُّمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُّقِيمٌ * خَلِدِينَ فِيهَا أَبَدًا إِنَّ اللَّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ» یعنی آنها مشمول رحمت خداوند می شوند و رضوان الهی را می چشند (مقام رضوان دارند) و بهشت هایی که نعمت های پایدار دارند و بلکه اجر عظیمی دارند که گویی این را دیگر ذکر نکرده است.

در ادامه روایت فرمود وقتی زیارت تمام می شود و درحال برگشت است ملکی از جانب خدا می آید و پیام خداوند را به او می رساند که من رسول و فرستاده خدا بر تو هستم و پروردگارت بر تو سلام می رساند و می گوید که عمل را از نو شروع کن که همه پرونده تو پاک شده است. یعنی یک چنین ثواب ها و آثاری برای زیارت حضرت بیان شده است.

حرم مطهر سیدالشهداء(ع) بیان شده است که «مختلف الملائکه» است یعنی محل رفت و آمد ملائکه است و مرتب ملائکه در حال رفت و آمد هستند. در مورد رفت و آمد انبیاء الهی نقل شده است که: «عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ‏ لَيْسَ نَبِيٌّ فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا يَسْأَلُونَ اللَّهَ تَعَالَى أَنْ يَأْذَنَ لَهُمْ فِي زِيَارَةِ الْحُسَيْنِ ع فَفَوْجٌ يَنْزِلُ وَ فَوْجٌ‏ يَصْعَد»(4) یعنی دسته ای رفته و دسته ای دیگر می آیند. اینها خواص حرم و کربلای ایشان است. در عاشورا ایشان کاری کردند که کربلا همیشه قبله قلوب همه حتی انبیاء الهی شده است.

پی نوشت ها:

(1) كامل الزيارات، النص، ص: 279

(2) كامل الزيارات، النص، ص: 172

(3) تهذيب الأحكام (تحقيق خرسان)، ج‏6، ص: 43

(4) كامل الزيارات، النص، ص: 111