متن زیر سخنان آیت الله میرباقری به تاریخ 15 اردیبهشت ماه 1400 است، که به مناسبت ماه مبارک رمضان و شب قدر در حرم حضرت معصومه سلام الله علیها ایراد فرمودند. ایشان در این جلسه بیان میدارند؛ ظهور امام زمان وقتی واقع می شود که حضرت مضطر شوند و آنگاه خداوند اجازه ظهور را به حضرت می دهند. تا زمانی هم که انسان مضطر نشود از خدای متعال درخواست نمی کند. اگر اضطرار و خواسته های ما با خواسته های امام زمانمان هم راستا شد و همه تعلقاتمان را فدای ایشان کردیم، آنگاه می توانیم در طرح حضرت شرکت کنیم و به سعادت برسیم. شب قدر شب بزرگ شدن خواسته های ماست که با امام زمان مان همراه بشویم.

اجابت هنگام اضطرار

أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيم  بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيم  الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِين  وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِين  وَ اللَّعْنَةُ عَلَى أَعْدَائِهِم  أَجْمَعِين. «أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَليلاً ما تَذَكَّرُون »(نمل/۶۲) از این آیه نورانی استفاده می شود که نقطه تولد دعا و آنجایی که انسان می تواند حقیقتا دعا کند، نقطه اضطرار انسان هاست؛ چون بی تردید دعا مستجاب می شود «ادْعُوني  أَسْتَجِبْ لَكُمْ»(غافر/۶۰) هیچ شرطی هم ندارد. فقط نکته اش همین است که «ادْعُوني» باید خدای متعال خوانده شود. شرط تحقق دعا اضطرار است و انسان تا مضطر نشود از خدای متعال نمی خواهد و به اسباب تکیه می کند. ظاهرش این است که دارد از خدای متعال درخواست می کند و باطن دلش به جای دیگری وابسته است ولی وقتی انسان مضطر شد دعایش دعای خالصانه خواهد بود.

خدای متعال می فرماید «فَإِذا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ»(عنکبوت/۶۵) وقتی سوار بر کشتی می شوند و تمام اسباب از کار می افتد، در دل امواج متلاطم دریا آنجا خدا را صدا می زند و خالصانه هم صدا می زند و لذا خدای متعال می فرماید وقتی این دعا محقق شد ما هم اجابت می کنیم «فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَر» ما دستشان را می گیریم و در ساحل می آوریم ولی پایشان که به خشکی می رسد «إِذا هُمْ يُشْرِكُون » دوباره به اسباب تکیه می کنند و از آن حالت اضطرار بیرون می روند. اگر انسان حالش نسبت به خدای متعال حال اضطرار دائمی شد، یعنی دائما حالت غریقی را داشت که همه اسبابش از کار افتادند، آنگاه خدای متعال اجابت می کند. حقیقتا تمام اسباب هیچ کاره هستند و تا انسان به اسباب تکیه می کند، دست به دامن خدای متعال نمی شود. اینها حجاب های انسان هستند. وقتی حجاب از بین رفت خدای متعال اجابت می کند.

این اجابتی که محقق می شود نسبت به دعای انسان و تابع ظرفیت انسان و ظرفیت دعای انسان است. انسان باید دعاهایش رفعت پیدا کند و هم آوای با امام زمان سلام الله علیه بشود. در ذیل این آیه شریفه یک روایتی است که علی بن ابراهیم رضوان الله تعالی علیه در تفسیرشان از امام صادق سلام الله علیه نقل کردند که حضرت فرمود این آیه مصداقش وجود مقدس امام زمان سلام الله علیه هستند. بلکه اصلا حقیقت آیه ناظر به اضطرار ایشان است و نقطه اضطرار ایشان، نقطه آن فرج کلی است که حضرت در مقام ابراهیم تشریف می آورند و دو رکعت نماز می خوانند و سر به سجده می گذارند و خدای متعال اجازه می دهد که حضرت قیام کنند و کار را تمام کنند.

«فَإِذا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ * فَذلِكَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسيرٌ * عَلَى الْكافِرينَ غَيْرُ يَسير»(مدثر/۱۰-۸) آن هنگامی که خدای متعال اجازه می دهد و در صور دمیده می شود که مفسرین گفتند این همین نفخ دوم است و وقتی است که قیامت می خواهد به پا بشود. آن روز، برای کفار روز سختی است. در یک روایتی تأویل این آیه به حضرت بیان شده که فرمود آن ناقور صور الهی که در او می دمد و آن حادثه عظیم اتفاق می افتد، قلب مقدس امام زمان علیه السلام است. وقتی هنگام ظهور می رسد خدای متعای به قلب حضرت اشاره ای می کنند «نَكَتَ  فِي  قَلْبِهِ  نُكْتَة»(1) بعد حضرت قیام می فرمایند و امر الهی را در عالم محقق می کنند. چون امر ظهور صادر شده «أَتى  أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ»(نحل/۱) حضرت فرمود این امر همان فرمانی است که فرمان به ظهور است. می فرماید عجله نکنید وقتش که شد و در قلب امام زمان آن امر واقع شد، حضرت اقدام می کنند.

بنابراین آن اضطراری که پیدا می شود و به حضرت اجازه می دهند که از عالم رفع سوء بکنند، ما هم باید به آن نقطه اضطرار برسیم. ما اضطرارمان باید به امام زمان سلام الله علیه نزدیک بشود تا بتوانیم همراه با حضرت بشویم و دعایمان به دعای حضرت نزدیک بشود. ما احتیاج داریم به این که نیازهایمان و دعاهایمان نزدیک به حضرت بشود. خیلی از خواسته های ما مانع رسیدن ما به وجود مقدس امام زمان است و باید خواسته های ما تهذیب و اصلاح بشود. یک سری از خواسته ها علی الفرض هستند و باید وجین و چیده بشوند. یک سری خواسته های دیگر شجره ای است که باید در دل ما غرص بشود و آبیاریش کنیم تا به رشد برسد و بتوانیم با امام زمان علیه السلام همراه بشویم.

برچیده شدن تمام بدی ها

آن اضطراری که ما باید پیدا کنیم این است «أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ» یک سوئی در عالم هست که باید این سوء رفع بشود. این کدام سوء است؟ گاهی اوقات ما یک بیماری داریم و ظاهر این بیماری را می شناسیم اما با ریشه های بیماری نا آشنا هستیم و فقط از ظاهرش ناراحت هستیم و تلاش می کنیم این ظاهرش را درمان کنیم ولی چون ریشه هایش را نمی شناسیم این بیماری در وجود انسان مزمن می شود. چه بسا با ریشه هایش هم مأنوس شدیم و به آن عادت کردیم. آن سوئی هم که در عالم هست همینطوری است. این سوئی که به دست امام زمان برداشته می شود و ریشه کن می شود، ریشه همه سوء ها و همه بدی هاست. همه بدی ها به یک جا برمی گردد و حضرت با او برخورد می کنند و سوء را از اساس ویران می کنند و ریشه سوء را بر می چینند و حضرت دستگاه شیاطین انس و جن را جمع می کنند.

این شیاطین انس و جنی که در طول تاریخ در مقابل انبیاء برنامه ریزی و طراحی کردند، یک بساطی برای خودشان راه انداختند و احیانا خدای متعال آنها را در یک حدی امداد کرده و واقعا به یک نقطه ای رسیدند که دیگر دستشان در دنیا باز شده است. یک آیه شریفه ای است در باب ظهور امام زمان علیه السلام است که خدای متعال در آنجا گسترش دستگاه شیاطین را توضیح می دهد و می فرماید که «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْ ءٍ»(انعام/۴۴) ما وادی ذکر را برای آنها آماده کرده بودیم و بنا بود وارد عالم ذکر بشوند ولی فراموش کردند «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ».

علی بن ابراهیم از امام باقر ارواحنا فداه نقل می کند «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ  يَعْنِي فَلَمَّا تَرَكُوا وَلَايَةَ عَلِيٍّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ قَدْ أُمِرُوا بِهِ»(2) مأمور بودند دنبال حضرت حرکت کنند و باب ذکر با ولایت حضرت در عالم باز شده بود و بنا بود همه در عالم ذکر باشند و از وادی غفلت بیرون بیایند اما غفلت کردند و از این امر اعراض کردند «فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْ ءٍ» همه درها را به رویشان باز کردند. دنیا به آنها رو آورد و به جلوه های مختلف دنیا دست یافتن «حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا» دلشان به این امکانات خوش شد «أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُون » ما بساط آنها را جمع می کنیم و اینها مأیوس می شوند و می بینند دستشان به هیچ کجا بند نیست «فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْمِ الَّذينَ ظَلَمُوا وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمين »(انعام/۴۵) ما دنباله آنها را قطع می کنیم و دیگر نسلشان در عالم باقی نمی ماند و بساطشان جمع می شود و خودشان و نسلشان در عالم جمع می شوند.

حضرت فرمودند مقصود از این اتفاقی که می افتد «يَعْنِي بِذَلِكَ قِيَامَ الْقَائِمِ» وقتی حضرت قیام می کنند «حَتَّى كَأَنَّهُمْ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ سُلْطَانٌ قَط» کانه اصلا چیزی در اختیارشان نبوده است و حضرت اینطوری بساطشان را جمع می کنند چون تا تزایل نسل ها نشود حضرت قیام نمی کنند. وقتی مؤمنی در نسل آنها باقی نمی ماند «فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْم » دنباله شان هم قطع می شود و اثری ازشان باقی نمی ماند.

خدای متعال یک فرصتی می دهد که در آن فرصت «فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْ ءٍ» همه درها باز می شود و دنیا و شکوفه های دنیا در دستشان باز می شود و جلوه می کند ولی باطنش سوء است. آنچه به فرعون و نمرود می دهند ولو به ظاهرش یک دنیای آباد است ولی این باطنش سوء است. آن سوئی که حضرت ریشه اش را از عالم می کنند یک چنین چیزی است. تمام دنیایی که برای فراعنه و نمرودها و شیاطین انس و جن آباد شده بود و شکوفه های متنوعی در دستشان بود. لذا به ما خطاب می کنند «وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ»(طه/۱۳۱) شما نگاهتان را به دنیایی که به آنها دادیم ندوزید، این امتحان و فتنه آنهاست «وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْر» برای شما یک روزی بهتری تقدیر شده و شما چشم به اینها ندوزید و دنبال آن روزی بهتر باشید.

ما باید ریشه آن سوئی که حضرت می خواهند جمعش کنند را بشناسیم. همه این سوء هایی که می بینید یک باطنی دارد که باطنش دستگاه شیطان است. اگر یک سوئی هم رفع بشود دوباره یک سوء دیگری به کار خواهند آورد و یک نقشه دیگری می کشند. پس تا این دستگاه هست، سوء هم وجود دارد. لذا نقطه اضطرار ما باید همین باشد که این سوء را بشناسیم و بتوانیم برای رفع این سوء اضطرار پیدا کنیم. ما باید همان امامی را بشناسیم که این سوء را رفع می کند. خدای متعال به او اجازه و امکانات می دهد. حضرت کار خیلی بزرگی انجام می دهند. بعضی از آیات قیامت و آن حادثه عظیم مکرر به ظهور امام زمان علیه السلام تأویل شده که خیلی کار بزرگی است.

وقتی شیطان مهلت می خواست، خدای متعال به او فرمود «إِلى  يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُوم »(حجر/۳۸) این روز معین در روایات ما به ظهور امام زمان علیه السلام تطبیق شده است که حضرت کار عظیمی می کنند. در روایات آمده که در مدینه و کوفه کاری اتفاق می افتد و شیطان را گردن می زنند و کل این سوء از عالم جمع می شود. وقتی جمع شد آن وقت دیگر باب خیرات باز می شود و حقایق، ظهور پیدا می کنند. این سوئی که انسان باید برای رفعش به اضطرار برسد تا با امام زمان همراه بشود، این سوء است. چه بسا انسان یک تعلقات و یک اضطرارهایی هم دارد که برای رفع آن سوء نیست و همین تعلقاتش او را مقابل امام زمان قرار می دهد.

زمانی مردم هجوم آوردند تا با امیرالمؤمنین ارواحنا فداه بیعت کنند و آنقدر هجوم سنگین بود که امام حسن و امام حسین، که مراقب حضرت بودند، نزدیک بود زیر دست و پا بمانند ولی همین ها طولی نکشید که شمشیرهایشان را پشت سر حضرت گذاشتند و مقابل حضرت ایستادند. حضرت می فرماید اینها حرف خدا را نشنیده بودند «تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذينَ لا يُريدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً»(قصص/۸۳) ما آن سرای آخرت را برای کسانی قرار دادیم که روی زمین دنبال برتری جویی و فساد نیستند «وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقين » حضرت فرمودند هم این آیه را شنیده بودند و هم خوب حفظ بودند و می دانستند ولی جلوه های حیات دنیا آنها را برد.

اگر انسان این شکوفه های دنیایی که در دست دنیا باز می شود چشمش را ببرد، به جای این که این را سوء ببیند و احساس کند همه بدی ها ریشه اش در دستگاه ابلیس است ولو اینکه به لذات دنیا و به یک تمدن هم ختم شود، وارد دستگاه شیاطین می شود. اگر ما نرسیم به این نقطه که در درک سوء با امام زمان علیه السلام همراه بشویم، آن لحظه ای هم که حضرت به آن نقطه اضطرار می رسند و اذن خروج داده می شود ما نمی توانیم با حضرت همراه بشویم. حضرت می خواهند این بساط سوء را از عالم جمع کنند و ما می خواهیم سر همین سفره هنوز بنشینیم.

هم افق شدن خواسته های ما با امام

لذا شب قدر شب بزرگ شدن و رسیدن به یک قدر حقیقی است که مؤمن باید به آنجا برسد. اگر به آنجا رسید با تقدیراتی که امام زمان می کنند همراه می شود و آن وقت حضرت آنچه مقرر می کنند، این مؤمن هم درون همان طرح و تقدیر امام زمان است. اگر این شب ها ما نتوانیم بزرگ بشویم و خواسته هایمان بزرگ بشود، نمی توانیم با تقدیر امام زمان علیه السلام همراه باشیم. آن چیزی که حضرت تقدیر می کنند، منزلتی از تحقق قرآن و منزلتی از ولایت خودشان است که در عالم باید محقق شود. امام است که دارد امت می سازند و هر سال این امت را به سمت آن هدف نزدیک می کند و اگر ما با امام زمان هم افق نشویم و اضطرارمان با اضطرار حضرت همراه نشود، آن سوئی که حضرت می بینند را ما سوء نبینیم و جلوه های دنیا در دلمان جا کرده باشد، خدایی نکرده مقابل حضرت می ایستیم.

امشب شب رسیدن آن تقدیرهای بزرگ و شب رسیدن به آن خواسته های بزرگ است. امشب شب امام زمان است. هر امتی یک امام زمانی دارد و باید از طریق او به سمت خدا نزدیک بشود. حتی از بعضی نقل ها استفاده می شود هر امامی اگر به ما عطائی می کند، از دست امام زمان اند. هر حاجتی که ما از هر امامی می خواهیم، به واسطه امام زمان آن حاجت عرضه و داده می شود. لذا ما باید با امام زمانمان همراه بشویم.

دعایی را مکرر به ما سفارش کردند که هر روز ماه رمضان آن را بخوانیم که بسیار پر معنی است و برای امشب خوب است این را بخواهید «أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ عَلَى أَهْلِ بَيْتِه » روح همه دعاها همین است و هر چه که به هرکسی در عالم می دهند از برکت صلوات به حضرت و اهل بیتشان است «وَ أَنْ تَجْعَلَ اسْمِي فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ فِي  السُّعَدَاء» یک عده ای اهل شقاوت هستند و یک عده ای سعید هستند؛ اهل شقاوت آنهایی هستند که از امامشان فاصله می گیرند. وقتی خدای متعال حضرت آدم را دستور به هبوط می دهد می فرماید «فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدى »(طه/۱۲۳) من یک چراغ هدایتی را از طرف خودم می فرستم «فَمَنِ اتَّبَعَ هُداي » اگر در سایه او در عالم راه بروید و مواظب باشید که از او جدا نشوید و قلب و جسمتان از او تبعیت کند و با امام راه برود «فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشْقى » نه در عالم گم می شوید و نه شقی می شوید.

آن کسانی شقی می شوند که از این امامی که خدا فرستاده فاصله می گیرند و اگر تمام عمرشان را هم عبادت کنند مثل خود شیطان، شقی می شود. شیطان شش هزار سال عبادت کرده بود و می توانست به جایی برسد و خدا فرمود حالا باید بیایی پایین و دنبال سر امیرالمؤمنین راه بروی. گفت نه، من هر راهی بگویی می روم ولی از این راه نمی آیم و شقی شد. خدای متعال می فرماید آن راهی که شیطان نرفت، شما فرزندان آدم بروید «فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدى » البته این عزم در انسان باید پیدا بشود که بخواهد با همه قوا دنبال امام راه برود. وقتی این تصمیم را در شب قدر گرفت فردای شب قدر باید برود بخواند و بداند و شاگردی کند. گفت چطوری می شود همه با امام راه برویم؟ این که یک امر ساده نیست، با امام راه رفتن است هزار رمز و راز و اسرار دارد. باید اهل سر بشوی ولی شب قدر شب این تصمیم است. انسان باید تصمیم بگیرد جزو سعداء باشد و جزو اشقیاء نباشد.

طبیعتا شیطان آن کسانی که از امام فاصله می گیرند را اول سردرگم می کند و در گمراهی می برد و بعد هم در وادی شقاوت می برد. امشب شبی است که انسان جزو سعداء برود. می شود انسان ولو که هنوز اسمش در سعداء نیست، امشب برود و اسمش در سعداء ثبت بشود. این چیزی است که امشب ما باید از خدا بخواهیم که امشب سعید بشویم.

«وَ رُوحِي مَعَ الشُّهَدَاء» انسان می تواند روحش در یک مقامی قرار بگیرد که در کنار شهداء باشد. این شهداء چند معنا دارد؛ بعضی بزرگان می گویند این جا مقصود از سعداء همان شهدای در راه خدا هستند، آنهایی که «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلُوا في  سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتا بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُون »(آل عمران/۱۶۹) اصلا نگویید آنها مرده اند، اینها حی و زنده هستند و «عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُون» هستند. روح انسان اگر با آنها قرار گرفت روحی است که دیگر مرگ به سراغش نمی آید و همیشه در محضر خداست.

امشب شبی است که انسان می تواند از خدای متعال بخواهد که تقدیر امام زمان برایش رقم بخورد و روحش همراه با روح شهدا بشود. آن عزیزانی که خیلی هایشان در جوانی و خیلی هایشان هم از جوانی تا مرز شهادت و در لبه مرگ بودند؛ یعنی دائما هستی خودشان را با خدا معامله می کردند. خدا رحمت کند شهید سلیمانی را، حضرت آقا می فرمودند بارها و بارها خطر کرده و در دل مرگ رفته و هر بار هم از دور قبل سنگین تر است. با اینها همراه شدن خیلی کار سختی است ولی امشب می شود حضرت وقتی می خواهند رقم بزنند. انقدر باب فضل خدا باز است که می شود روحمان را با روح شهداء قرار بدهند.

«وَ إِحْسَانِي فِي عِلِّيِّين » امشب می شود خوبی ها در مقام علیین قرار بگیرد. علیین کتاب ابرار است «إِنَّ كِتابَ الْأَبْرارِ لَفي  عِلِّيِّين »(مطففین/۱۸) ما یک ابرار و یک مقربان داریم. صدر مقربان اهل بیت معصومین هستند. علیین آنجایی است که اعمال ابرار و خوبان و آنهایی که دنبال سر امام راه می روند آنجا ثبت می شود. ابرار آنهایی هستند که همه هستی شان را می دهند که با امامشان راه بروند «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّون »(آل عمران/۹۲) به بِرّ نمی رسید تا آنی که دوست دارید را در راه خدا بدهید. حضرت فرمود بِرّ ما هستیم و کسی که می خواهد به ما برسد باید از تعلقاتش بگذرد. اینها ابرار می شوند. این ابرار نامه عملشان در مقام علیین است.

آن نامه عمل ما مورد نظر مقربون است؛ یعنی مورد توجه امام زمان است. اعمال ما باید در علیین باشد یعنی در یک مقامی باشد که مورد توجه امام زمان علیه السلام قرار بگیرد و امام زمان این عمل را بپسندند و رویش کار کنند و رشدش بدهند. عمل که به دست امام رسید، به نتیجه می رسد. امشب شبی است که انسان می تواند به یک جایی برسد که تمام اعمال خوبش برود و در مقام علیین قرار بگیرد.

بعد می فرماید «وَ إِسَاءَتِي مَغْفُورَة» امشب می شود تمام بدی های انسان بخشیده شود. همه بدی ها به خاطر جدایی از امام است. کسی در وادی امام راه می رود که بدی ندارد. سوء اصلی از وادی شیطان می آید. در روایت آمده «سَيِّئَاتِ الْإِمَامِ الْجَائِرِ تَغْمِزُ حَسَنَاتِ أَوْلِيَائِه »(3) بدی های آنها تمام خوبی های دوستانشان را هم می سوزاند و به باد می دهد. نباید در طرح شیطان و سقیفه رفت. آنها برای عالم نقشه می کشند و می خواهند همه عالم را بگیرند. ما نباید در طرح آنها برویم. اگر مدل خوردن و خوابیدن و پوشیدن و حرف زدن انسان مثل آنها شد، این بدی است. امشب شبی است که می شود انسان به طور کلی از آن وادی بیرون بیاید.

«وَ أَنْ تَهَبَ لِي يَقِيناً تُبَاشِرُ بِهِ قَلْبِي » امشب می شود انسان به آن یقینی برسد که خدای متعال فرمود کمترین چیزی که تقسیم می شود یقین است که اکسیر اعظم است و امشب شبش است. به من یک یقینی بده که به احترام آن یقین خودت مباشر قلب من بشوی. در شرح کافی مرحوم مجلسی یک جایی اینطوری این را معنا می کنند که تو به احترام این یقین مباشر قلب من بشوی. امشب شب خواسته های بزرگ است. شبی است که انسان باید به این خواسته ها برسد «وَ ارْزُقْنَا فِيهَا ذِكْرَكَ وَ شُكْرَك » انسان می تواند به مقام ذکر و مقام شکر برسد. رسیدن به این مقامات به برکت دعای امام زمان در امشب میسر است.

پی نوشت ها:

(۱) الكافي (ط - الإسلامية)، ج 1، ص: 343

(2) تفسير القمي، ج 1، ص: 200

(3) الأمالي (للطوسي)، النص، ص: 634